Ik wist dat het kon gebeuren.
Ik had erover gelezen. Ervaringen gehoord van anderen.
Maar dat het míjn kinderen zou overkomen – op een plek waar ze zich veilig en gezien zouden moeten voelen – dat kwam alsnog als een klap.
Mijn zoon en dochter zijn half-Surinaams en half-Nederlands. Ze zijn prachtig, wijs, lief en uniek. Maar op school – tussen de muren waar ze zouden moeten groeien – werden ze niet alleen beoordeeld op hun cijfers, maar ook op hun afkomst. En op míjn situatie als alleenstaande moeder.
👩🏾🤝👩🏼 Vooroordelen vermomd als ‘zorg’
Het begon met kleine opmerkingen. Goedbedoeld verpakt, zogenaamd uit betrokkenheid.
“Is er thuis wel genoeg structuur?”
“Hij is wat druk, hè? Misschien mist hij een mannelijk voorbeeld.”
“Kinderen uit gemengde gezinnen kunnen zich soms lastig identificeren…”
Ze zagen mijn kinderen niet voor wie ze zijn, maar keken door een filter van vooroordelen: half-Surinaams, alleenstaande moeder, vast een moeilijke thuissituatie.
Alsof hun identiteit automatisch een probleem is.
Alsof kleur iets is om zorgen over te maken.
En het bleef niet bij woorden. Verwachtingen werden lager gelegd. Mijn zoon werd onterecht vaker aangesproken op zijn gedrag. Mijn dochter kreeg nauwelijks aanmoediging voor haar talenten. Terwijl hun witte klasgenootjes wegkwamen met meer. Alsof ze al in een hokje waren gestopt waar ze moeilijk meer uit mochten
💔 De pijn zit diep
Niet alleen omdat ik zie dat mijn kinderen zich anders behandeld voelen.
Maar ook omdat ik zelf weer geraakt word. Omdat ik, als moeder, me machteloos voel.
Ik heb mezelf jarenlang bewijzen moeten leveren: dat ik mijn kinderen goed opvoed, dat ik mijn zaakjes op orde heb, dat ik niet het stereotype ben van de "alleenstaande moeder met halfbloedjes".
Alsof liefde, betrokkenheid en kracht niet vanzelfsprekend zijn als je situatie anders is dan het plaatje uit een schoolboekje.
💪🏽 Maar ik weiger stil te blijven
Want mijn kinderen zijn niet 'half'.
Ze zijn dubbel.
Dubbel cultureel, dubbel krachtig, dubbel mooi.
En ze verdienen een omgeving waarin dát gezien wordt.
Waarin ze aangemoedigd worden om trots te zijn op hun roots, in plaats van zich kleiner te maken om erbij te horen.
Daarom praat ik.
Daarom schrijf ik.
Daarom coach ik andere moeders die dit ook meemaken.
Wat ik wil dat elke leraar en ouder weet:
-
Stop met aannames op basis van afkomst, achternaam of thuissituatie.
-
Luister écht naar kinderen – zonder je eigen filters.
-
Wees je bewust van hoe diep vooroordelen kunnen snijden, zelfs als je het ‘goed bedoelt’.
-
En misschien wel het belangrijkste: sta open om te leren.
Aan jou, mama…
Als jij dit leest en denkt: “Dit herken ik” – weet dat je niet alleen bent.
Je stem mag gehoord worden.
Jouw kinderen verdienen het om gezien en gewaardeerd te worden in hun volledigheid.
En jij bent geen stereotype.
Je bent een krachtbron.
Een voorbeeld.
Een moeder met Mama Power.
Liefs, Sarah
Reactie plaatsen
Reacties